terça-feira, 31 de janeiro de 2012

DESTRUIÇÃO




DESTRUIÇÃO


Os amantes se amam cruelmente
e com se amarem tanto não se vêem.
Um se beija no outro, refletido.
Dois amantes que são? Dois inimigos.

Amantes são meninos estragados
pelo mimo de amar: e não percebem
quanto se pulverizam no enlaçar-se,
e como o que era mundo volve a nada.

Nada, ninguém. Amor, puro fantasma
que os passeia de leve, assim a cobra
se imprime na lembrança de seu trilho.

E eles quedam mordidos para sempre.
Deixaram de existir mas o existido
continua a doer eternamente.



Carlos Drummond de Andrade- Brasil


*****

DESTRUCCIÓN

Los amantes se aman crüelmente
y con amarse tanto no se ven.
Uno se besa en otro, reflejado.
Dos amantes que son? Dos enemigos.

Los amantes son niños destrozados
por el mimo de amar: y no perciben
cuánto se pulverizan en su enlace,
cómo lo que era mundo vuelve a nada.

Nada, nadie. Amor, puro fantasma
que ligero los lleva, así la víbora
se imprime en la memoria de su ruta.

Y ellos quedan mordidos para siempre.
Dejarán de existir mas lo existido
continúa doliendo eternamente.


Carlos Drummond de Andrade- Brasil
Traducción al español: Ana Muela Sopeña

POEMA DO FUTURO CIDADÃO




POEMA DO FUTURO CIDADÃO


Vim de qualquer parte
de uma Nação que ainda não existe.
Vim e estou aqui!
Não nasci apenas eu
nem tu nem outro...
mas irmão.
Mas
tenho amor para dar às mãos-cheias.
Amor do que sou
e nada mais.
E
tenho no coração
gritos que não são meus somente
porque venho dum país que ainda não existe.
Ah! Tenho meu amor à rodos para dar
do que sou.
Eu!
Homem qualquer
cidadão de uma nação que ainda não existe.



José Craveirinha- Moçambique




*****



POEMA DEL FUTURO CIUDADANO

Vine de cualquier parte
de una Nación que aún no existe.
Vine y estoy aquí!
No nací sólo yo
ni tú ni otro...
pero hermano.
Pero
tengo amor para dar a manos llenas.
Amor de lo que soy
y nada más.
Y
tengo en el corazón
gritos que no son míos solamente
porque vengo de un país que aún no existe.
Ah! Tengo mi amor a montones para dar
de lo que soy.
Yo!
Hombre cualquiera
ciudadano de una nación que aún no existe.





José Craveirinha- Mozambique

Traducción al español: Ana Muela Sopeña

REGRESSO AO PROTONÚCLEO




REGRESSO AO PROTONÚCLEO

Rasgar as entretelas como se rasga,
pele de harpejo mudo… Romper a folha
segundos antes de morrer… Depois, a nudez
e o cálcio solitário das árvores
quando desenham
o intrínseco ingrediente do silêncio,
esse ponto equidistante da desolação do âmbar
ou do zénite axial da fractura. Também a desmemória
no esquecimento sinfónico que significa o inverno
ao esgotar as veias, sua hemorragia.
Já não espero o transbordar da consciência
nem o testemunho do crepúsculo
como premonição desse depois nos gradientes.
Tão pouco, a ânfora fenícia
na sua travessia lunar de quebra-mar.
É o final do dicionário aquele de Ítacas,
Fiado pouco a pouco na meioses. Alguma vez a ruína,
haveria de desabitar o universo
desencriptando hieróglifos, para encefalograma plano.
Confesso, no entanto, a dor das epígrafes
na sua descida abissal em direcção à umbria,
e a resistência extrasistólica, a negação do eu.
Parece-me regressar, ao protonúcleo dessa estrela
que um dia, de aluguer, fixou a minha residência,
e desandar os passos, deixando o lábio impresso
no osso inominável dos troncos
como aroma a evaporar-se,
na sua ardente explicação, da energia escura.
Acaso, o último desenho, de um trejeito extinto
abrindo novos horizontes, para outra radiofrequência.


Pilar Iglesias de la Torre- Espanha

Tradução ao português: Tania Alegria





*****

REGRESO AL PROTONÚCLEO

Rasgar las entretelas como se rasga,
piel de arpegio mudo....Romper el folio
segundos antes de morir....Después, la desnudez
y el calcio solitario de los árboles
cuando dibujan
el intrínseco ingrediente del silencio,
ese punto equidistante de la desolación del ámbar
o del cenit axial de la fractura. También la desmemoria
en el olvido sinfónico que significa el invierno
al agostar las venas, su hemorragia.
Ya no espero el desbordarse la conciencia
ni el testimonio del crepúsculo
como premonición de ese después en los gradientes.
Tampoco, el ánfora fenicia
en su travesía lunar de rompeolas.
Es el final del diccionario aquél de Ítacas,
hilado poco a poco, en la meiosis. Alguna vez la ruina,
habría de deshabitar el universo
desencriptando jeroglíficos, para encefalograma plano.
Confieso, sin embargo, el dolor de los epígrafes
en su descenso abisal hacia la umbría,
y la resistencia extrasistólica, a la negación del yo.
Me parece regresar, al protonúcleo de esa estrella
que un día, en alquiler, fijó mi residencia,
y desandar los pasos, dejando el labio impreso
en el hueso innominado de los troncos
como aroma a evaporarse,
en su ardiente explicación, de la energía oscura.
Acaso, el último diseño, de una mueca extinta
abriendo nuevos horizontes, para otra radiofrecuencia.


Pilar Iglesias de la Torre- España

segunda-feira, 30 de janeiro de 2012

TEMPESTADE




TEMPESTADE

O tempo fechado
em tempestade
abre fresta
ao relâmpago
cortado na incerteza
da passagem

o barulho ao longe
desperta sentidos
de vidas inertes
sob os escombros
concretados dos abrigos

a chuva lava a terra
levada na sobrevivência
exposta no sacrilégio
da palavra dita
em desespero e medo

o tempo fechado na passagem
invade o ânimo e se deposita
por inteiro.


Pedro Du Bois- Brasil





*****

TEMPESTAD

El tiempo cerrado
en tempestad
abre grieta
al relámpago
cortado en la incerteza
del pasaje

el estruendo a lo lejos
despierta sentidos
de vidas inertes
bajo los escombros
definidos del amparo

la lluvia lava la tierra
llevada en la supervivencia
expuesta en el sacrilegio
de la palabra dicha
en desesperación y miedo

el tiempo cerrado en el pasaje
invade el ánimo y se confía
por entero.


Pedro Du Bois- Brasil
Traducción al español: Ana Muela Sopeña

domingo, 29 de janeiro de 2012

OUTRA VEZ O CORPO





OUTRA VEZ O CORPO

O fruto da bondade
não explodiu nesse solo rude.
Somos o Corpo e outra vez o corpo.
Animal divino que saqueia e fere,
cobre de lírios esse ventre estrangulado.


Maiara Gouveia- Brasil



*****


OTRA VEZ EL CUERPO

El fruto de la bondad
no explotó en el suelo rudo.
Somos el Cuerpo y otra vez el cuerpo.
Animal divino que saquea y hiere,
cubre de lirios ese vientre estrangulado.


Maiara Gouveia- Brasil
Traducción al español: Maiara Gouveia

SONHADOR-ES






SONHADOR-ES

Sempre pensei que os musos se diluíam uma vez trabalhados os meus desejos, no entanto pernoitas em mim talvez para esconder-me atrás dos teus olhos negros que não deixam de me convidar libidinosos.

Observo-te através da parede líquida que derrama humidades invertidas enquanto a tua voz descansa em outra lua que não é a minha, sonhador.

Voltas a ser margem onde rompe a onda que invejo pela sua força, areia intacta que adoram as minhas mãos acariciar. Voltas a mim, carne proibida, corpo que me parece um presente, fantasia dividida, saliva escondida no pecado… Porque és pecado entre os meus dentes, veneno que dilui meu sangue e morte se não te respiro.

Trespassas os limites de qualquer oração sagrada e os emes crescem desejosos de estâncias, cravando a sua base na minha pele com mordida de agulha.

Não me olhes se me fazes participante que me enamoras sonhador.

Toma meus versos com a cautela de umas mãos assustadas, e tem-me presente na aurora da cidade que despertes se por acaso os beijos fracassam. Há recantos escondidos onde estará a minha alma esperando-te como a noite aos vaga-lumes. Procura-me neles com a aleivosia de um triunfador blindado, sonhador e tem-me sem os escrúpulos da hora, e faz-me sem a consciência turvada pela inquisição que te submete.

Sempre pensei que os musos se diluíam uma vez trabalhados os meus desejos. Mas tu segues dançando em trepadeiras que habitam varandas impossíveis e eu… te versejo a pinceladas nos lábios.

Façamos amor, sonhador… dez minutos, uma hora ou uma vida.


Mónika Nude- Espanha

Tradução ao português: Tania Alegria





*****

SOÑADOR-ES

Siempre pensé que los musos se diluían una vez trabajados mis deseos,sin embargo pernoctas en mi quizá por esconderme tras tus ojos negros que no dejan de invitarme libidinosos.
Te observo a través de la pared líquida que derrama humedades invertidas mientras tu voz descansa en otra luna que no es la mía, soñador.
Vuelves a ser orilla donde rompe la ola que envidio por su fuerza, arena intacta que adoran mis manos acariciar. Vuelves a mí, carne prohibida, cuerpo que se me antoja regalo, fantasía dividida, saliva escondida en el pecado...Porque eres pecado entre mis dientes, veneno que diluye mi sangre y muerte si no te respiro
Traspasas los límites de cualquier oración sagrada y las emes crecen deseosas de estancias, clavando su base en mi piel como mordedura de aguja.
No me mires si me haces partícipe que me enamoras soñador.
Toma mis versos con la cautela de unas manos asustadas, y tenme presente en la aurora de la ciudad que despiertes si acaso los besos fracasan. Hay rincones escondidos donde estará mi alma esperándote como noche a las luciérnagas. Búscame en ellos con la alevosía de un triunfador blindado, soñador y tenme sin los escrúpulos de la hora, y hazme sin la conciencia turbada por la inquisición que te somete.
Siempre pensé que los musos se diluían una vez trabajados mis deseos. Pero tú, sigues bailando en enredaderas que habitan balcones imposibles y yo ...te verso a pinceladas los labios.
Hagámonos el amor ,soñador...diez minutos,una hora o una vida.


Mónika Nude- España



Archivo de audio recitado por la autora de este poema:
http://www.goear.com/listen/3edf69b/sonador-es-monika-nude


sábado, 28 de janeiro de 2012

O HABITANTE




O HABITANTE

Passageiro dos trens suburbanos
e habitante de todas as ruas;
teu mundo
a parada do autocarro,
o banco
verde
a sombra oblíqua das catedrais.

Ainda tens calçados os sapatos
que não se tornarão velhos enquanto dormes, esquecidos,
a noite do bairro gótico até o último silêncio,
e logo
despertarás
descalço como viveste sempre,
num porto em calmaria crivado de diques.

Alguma vez soubeste o que buscavas
Onde
buscar é um perigo,
a emboscada mortal da liberdade ancorada
no mar que olhavas sem definições.
Talvez por isso agora te encontro nas esquinas
com a barba crescida,
fresco ainda entre os olhos o beijo da vida
e creio que é mentira que morreu a boémia.

O alçapão se fechou. Sim, a cidade é maldita;
mas, sobre os telhados,
teu canto irracional
encontrou os sapatos esquecidos órfãos
de pés;
que fazem – nos surpreendes – os sapatos nos sótãos
e nas calçadas os passos?
que fazem – nos respondes – os homens que se arrastam
em direcção a nenhum lugar
nos passos que encerram seus sapatos?



Julio G. Alonso- Espanha

Tradução ao português: Tania Alegria





*****

EL HABITANTE

Pasajero de los trenes suburbanos
y habitante de todas las calles;
tu mundo
la parada del autobús,
el banco
verde,
la sombra oblicua de las catedrales.

Todavía llevas puestos los zapatos
que no se te harán viejos mientras dormís, olvidados,
la noche del barrio gótico hasta el último silencio,
y luego
despertarás
descalzo, como viviste siempre,
en un puerto encalmado de acribillados diques.

Alguna vez supiste lo que buscabas
donde
buscar es un peligro,
la asechanza mortal de la libertad anclada
en el mar que mirabas sin definiciones.
Tal vez por eso ahora te encuentro en las esquinas
con la barba crecida,
fresco todavía entre los ojos el beso de la vida
y creo que es mentira que ha muerto la bohemia.

La trampa se ha cerrado. Sí, la ciudad es maldita;
mas, sobre los tejados,
tu canto irracional
encontró los zapatos olvidados huérfanos
de pies;
¿qué hacen –nos sorprendes- los zapatos en las azoteas
y en las aceras los pasos?
¿qué hacen –nos respondes- los hombres que se arrastran
hacia ninguna parte
en los pasos que encierran sus zapatos?


Julio G. Alonso- España

sexta-feira, 27 de janeiro de 2012

LUGARES




LUGARES

Evito os lugares
altos

busco na planície a certeza
de estar cercado

conheço da terra a altura
necessária ao estabelecimento
dos limites

no alto o pássaro transita
em declínio. No chão a fera
ostenta a vontade

- pertenço ao solo inconcluso
das certezas incomunicáveis.


Pedro Du Bois- Brasil


*****

LUGARES

Evito los lugares
altos

busco en la planicie la certeza
de estar cercado

conozco de la tierra la altura
necesaria para el establecimiento
de los límites

en lo alto el pájaro transita
en declive. En el suelo la fiera
ostenta la voluntad

- pertenezco al territorio inconcluso
de las certezas incomunicables.


Pedro Du Bois- Brasil
Traducción al español: Ana Muela Sopeña

CORAÇÃO POLAR




CORAÇÃO POLAR

Não sei de que cor são os navios
quando naufragam no meio dos teus braços
sei que há um corpo nunca encontrado algures
e que esse corpo vivo é o teu corpo imaterial
a tua promessa nos mastros de todos os veleiros
a ilha perfumada das tuas pernas
o teu ventre de conchas e corais
a gruta onde me esperas
com teus lábios de espuma e de salsugem
os teus naufrágios
e a grande equação do vento e da viagem
onde o acaso floresce com seus espelhos
seus indícios de rosa e descoberta.

Não sei de que cor é essa linha
onde se cruza a lua e a mastreação
mas sei que em cada rua há uma esquina
uma abertura entre a rotina e a maravilha
há uma hora de fogo para o azul
a hora em que te encontro e não te encontro
há um ângulo ao contrário
uma geometria mágica onde tudo pode ser possível
há um mar imaginário aberto em cada página
não me venham dizer que nunca mais
as rotas nascem do desejo
e eu quero o cruzeiro do sul das tuas mãos
quero o teu nome escrito nas marés
nesta cidade onde no sítio mais absurdo
num sentido proibido ou num semáforo
todos os poentes me dizem quem tu és.


Manuel Alegre- Portugal





*****

CORAZÓN POLAR

No sé de que color son los navíos
cuando naufragan en medio de tus brazos
sé que hay un cuerpo nunca encontrado en alguna parte
y que ese cuerpo vivo es tu cuerpo inmaterial
tu promesa en los mástiles de todos los veleros
la isla perfumada de tus piernas
tu vientre de corales y de conchas
la cueva donde me esperas
con tus labios de espuma y de salitre
tus naufragios
y la gran ecuación del viento y del viaje
donde el azar florece con sus espejos
sus indicios de rosa y descubrimiento.

No sé de que color es esa línea
donde se cruza la luna y el aparejo
pero sé que en cada calle hay una esquina
una apertura entre la rutina y la maravilla
hay una hora de fuego para el azul
la hora en que te encuentro y no te encuentro
hay un ángulo a la inversa
una geometría mágica donde todo puede ser posible
hay un mar imaginário abierto en cada página
no vengan a decirme que nunca más
las rutas nacen del deseo
y yo quiero el crucero del sur de tus manos
quiero tu nombre escrito en las mareas
en esta ciudad donde en el sitio más absurdo
en una dirección prohibida o en un semáforo
todos los ponientes me dicen quién eres.


Manuel Alegre- Portugal

Traducción al español: Ana Muela Sopeña

TANGO DE INVERNO




TANGO DE INVERNO

A Dolors Alberola, que dança comigo.


Jerez. Às 6 da tarde.
E quisera dizer sétimo andar,
com um elevador, se for possível,
tomo café entretanto, e na Moderna
ressoa um tango. A vida
às vezes se detém ou retrocede acaso
a bordo desse velho acordeão,
já vês, temos perdido com os anos
respeito pelos símbolos
e, agora, de regresso,
passam o gorro, pedem uns centavos,
como se essa tristeza do mundo e seus arautos
fossem só esse leve tilintar
de umas poucas moedas. Na calçada,
roda uma chuva gris, a noite desce
planta o frio uma árvore na rua
deserta. Se esvaziam
as mesas. Em silêncio,
eu pago a conta, saio à intempérie
e me perco nas notas
do tango que não cessa.


Domingo F. Faílde- Espanha

Tradução ao português: Tania Alegria





*****

TANGO DE INVIERNO

A Dolors Alberola,
que lo baila conmigo.


Jerez. 6 de la tarde.
Y quisiera decir séptimo piso,
con ascensor y todo, a ser posible,
mientras tomo café y en La Moderna
suena un tango. La vida
a veces se detiene o retrocede acaso
a bordo de ese viejo acordeón,
ya ves, hemos perdido con los años
el respeto a los símbolos
y, ahora, de regreso,
pasan la gorra, piden unos céntimos,
como si la tristeza del mundo y sus heraldos
fuesen sólo ese leve tintineo
de unas pocas monedas. En la calle,
rueda la lluvia, gris, se hace de noche
y el frío planta un árbol en la acera
desierta. Van vaciándose
las mesas. En silencio,
pago mi taza, salgo a la intemperie
y me pierdo en las notas
del tango que no cesa.


Domingo F. Faílde- España

quinta-feira, 26 de janeiro de 2012

É URGENTE O AMOR




É URGENTE O AMOR

É urgente o amor.
É urgente um barco no mar.

É urgente destruir certas palavras,
ódio, solidão e crueldade,
alguns lamentos,
muitas espadas.

É urgente inventar alegria,
multiplicar os beijos, as searas,
é urgente descobrir rosas e rios
e manhãs claras.

Cai o silêncio nos ombros e a luz
impura, até doer.
É urgente o amor, é urgente
permanecer.


Eugénio de Andrade-Portugal


*****

ES URGENTE EL AMOR

Es urgente el amor.
Es urgente un barco en el mar.

Es urgente destruir ciertas palabras,
odio, soledad y crueldad,
algunos lamentos,
muchas espadas.

Es urgente inventar alegría,
multiplicar los besos, las cosechas,
es urgente descubrir rosas y ríos
y mañanas claras.

Cae el silencio en los hombros y la luz
impura, hasta doler.
Es urgente el amor, es urgente
permanecer.



Eugénio de Andrade- Portugal

Traducción al español: Ana Muela Sopeña





*****




Vídeo de este poema

http://www.youtube.com/watch?v=OacuVo6wa1E

O SINO DO AR






O SINO DO AR

Era o sino do ar
A porta derrubando-se de orgulho, e a janela
A ondulante bandeira do meu espírito corsário
bordando-se com lúmenes e pneumos

Era o oco perfurado no meu coração asteróide
A cratera talhando-se profundeza
na minha esburacada memória semântica

Era o cravo que se perfuma de brisa

Era a implosão do oxigénio catártico
afundando-se manso no meu peito
A pisada esculpida a fogo lento no meu gelo
com chamas agónicas de uma sarça em cinzas

Era a canção de ninar gravada no meu berço
com uma gota submissa de perene pranto

Era a dor e o riso

Era
a mágica e surpreendente
maneira
de ressuscitar meu lazarento sorriso
abreviando-me a espera

Como um sino de gloria,
tangendo amor no ar, era


Rosa Iglesias- Espanha


Tradução ao português: Tania Alegria


*****

LA CAMPANA DEL AIRE

Era la campana del aire
La puerta derribándose del orgullo, y la ventana
La ondeante bandera de mi espíritu corsario
bordándose con lúmenes y pneumas

Era el hueco perforado en mi corazón asteroide
El cráter tallándose sima
en mi taladrada memoria semántica

Era el clavel que se perfuma de brisa

Era la implosión del oxígeno catártico
socavándose manso en mi pecho
La huella esculpida a fuego lento en mi hielo
con las llamas agónicas de una zarza en cenizas

Era la nana dormida y grabada en mi cuna
con una gota sumisa de perenne llanto

Era el dolor y la risa

Era
la mágica y sorprendente
manera
de resucitar mi lazarosa sonrisa
abreviándome la espera

Como una campana de gloria,
tañéndose amor en el aire, era


Rosa Iglesias- España

GLOSA E OUTROS POEMAS






GLOSA

Já toda me dei, e, assim,
de tal sorte me hei mudado,
que o Amado é para mim
e eu sou para o meu Amado.

Quando o doce Caçador
me atirou, fiquei rendida,
por entre os braços do amor
minha alma quedou caída,
e cobrando nova vida
de tal maneira hei mudado
que o Amado é para mim
e eu sou para o meu Amado.

Com uma flecha que me deita,
enarvorada de amor,
a minha alma quedou feita
una com seu Criador;
já eu não quero outro amor,
a meu Deus me hei entregado,
que o Amado é para mim
e eu sou para o meu Amado.


VERSOS NASCIDOS DO FOGO DO
AMOR DE DEUS QUE TINHA EM SI

Não vive em mim meu viver,
e em tão alta vida espero
que morro de não morrer.


GLOSA

Esta divina união
com o amor por quem eu vivo
faz de Deus o meu cativo
e livre meu coração;
mas causa em mim tal paixão
ver a Deus em meu poder
que morro de não morrer.

Ai! como é longa esta vida!
Que duros estes desterros,
este cárcere e estes ferros
em que a alma está metida!
Só esperar a saída
me causa tanto sofrer
que morro de não morrer.

Ai! Que vida tão amarga
se não se goza o Senhor!
E, se tão doce é o amor,
não o é a esperança larga;
tire-me Deus esta carga
tão dura de padecer,
que morro de não morrer.

Somente com a confiança
vivo de que hei de morrer;
porque, morrendo, o viver
assegura-me a esperança:
morte em que o viver se alcança,
bem cedo te quero ver,
que morro de não morrer.

Olha quanto o amor é forte;
vida, não sejas molesta;
vê que em te perderes resta
de te ganhares a sorte;
venha já a doce morte,
venha-me a morte a correr,
que morro de não morrer.

Essa que no alto deriva
é a vida verdadeira:
té que torne a vida à poeira,
não se goza estando viva;
morte, não sejas esquiva;
morrendo estou em viver,
que morro de não morrer.

Vida, como obsequiá-lo,
a meu Deus, que vive em mi,
senão perdendo-te a ti,
por melhor poder gozá-lo?
Quero morrendo alcançá-lo,
pois só Ele é o meu querer,
que morro de não morrer.

Estando ausente de ti,
que vida pudera ter,
senão morte padecer
a maior que jamais vi?
Lástima tenho de mi,
por tamanho mal sofrer,
que morro de não morrer.


Santa Teresa de Jesús- Espanha
Tradução ao português: Anderson Braga Horta


*****

GLOSA

Ya toda me entregué y di,
y de tal suerte he trocado,
que mi Amado es para mí
y yo soy para mi Amado.

Cuando el dulce Cazador
me tiró y dejó rendida,
en los brazos del amor
mi alma quedó caída,
y cobrando nueva vida
de tal manera he trocado,
que mi Amado es para mí
y yo soy para mi Amado.

Tiróme con una flecha
enarbolada de amor
y mi alma quedó hecha
una con su Criador;
ya yo no quiero otro amor,
pues a mi Dios me entregado,
que mi Amado es para mí
y yo soy para mi Amado.


VERSOS NACIDOS DEL FUEGO DEL
AMOR DE DIOS QUE EN SÍ TENÍA

Vivo sin vivir en mí,
y en tan alta vida espero,
que muero porque no muero.


GLOSA

Aquesta divina unión,
del amor con que yo vivo,
hace a Dios ser mi cautivo,
y libre mi corazón;
mas causa en mí tal pasión
ver a Dios mi prisionero,
que muero porque no muero.

¡Ay! ¡Qué larga es esta vida!
¡Qué duros estos destierros,
esta cárcel y estos hierros
en que el alma está metida!
Sólo esperar la salida
me causa dolor tan fiero,
que muero porque no muero.

¡Ay! ¡Qué vida tan amarga
do no se goza el Señor!
Y si es dulce el amor,
no lo es la esperanza larga;
quíteme Dios esta carga,
más pesada que el acero,
que muero porque no muero.

Sólo con la confianza
vivo de que he de morir;
porque muriendo, el vivir
me asegura mi esperanza:
muerte do el vivir se alcanza,
no te tarde que te espero,
que muero porque no muero.

Mira que el amor es fuerte;
vida, no seas molesta;
mira que sólo te resta,
para ganarte, perderte;
venga ya la dulce muerte,
venga el morir muy ligero,
que muero porque no muero.

Aquella vida de arriba
es la vida verdadera:
hasta que esta vida muera,
no se goza estando viva;
muerte, no seas esquiva;
vivo muriendo primero,
que muero porque no muero.

Vida, ¿qué puedo yo darle
a mi Dios que vive en mí,
si no es perderte a ti,
para mejor a El gozarle?
Quiero muriendo alcanzarle,
pues a El solo es al que quiero,
que muero porque no muero.

Estando ausente de ti,
¿qué vida puedo tener,
sino muerte padecer
la mayor que nunca vi?
Lástima tengo de mí,
por ser mi mal tan entero,
que muero porque no muero.






GLOSA

Ya toda me entregué y di,
y de tal suerte he trocado,
que mi Amado es para mí
y yo soy para mi Amado.

Cuando el dulce Cazador
me tiró y dejó rendida,
en los brazos del amor
mi alma quedó caída,
y cobrando nueva vida
de tal manera he trocado,
que mi Amado es para mí
y yo soy para mi Amado.

Tiróme con una flecha
enarbolada de amor
y mi alma quedó hecha
una con su Criador;
ya yo no quiero otro amor,
pues a mi Dios me entregado,
que mi Amado es para mí
y yo soy para mi Amado.




VERSOS NACIDOS DEL FUEGO DEL
AMOR DE DIOS QUE EN SÍ TENÍA

Vivo sin vivir en mí,
y en tan alta vida espero,
que muero porque no muero.


GLOSA

Aquesta divina unión,
del amor con que yo vivo,
hace a Dios ser mi cautivo,
y libre mi corazón;
mas causa en mí tal pasión
ver a Dios mi prisionero,
que muero porque no muero.

¡Ay! ¡Qué larga es esta vida!
¡Qué duros estos destierros,
esta cárcel y estos hierros
en que el alma está metida!
Sólo esperar la salida
me causa dolor tan fiero,
que muero porque no muero.

¡Ay! ¡Qué vida tan amarga
do no se goza el Señor!
Y si es dulce el amor,
no lo es la esperanza larga;
quíteme Dios esta carga,
más pesada que el acero,
que muero porque no muero.

Sólo con la confianza
vivo de que he de morir;
porque muriendo, el vivir
me asegura mi esperanza:
muerte do el vivir se alcanza,
no te tarde que te espero,
que muero porque no muero.

Mira que el amor es fuerte;
vida, no seas molesta;
mira que sólo te resta,
para ganarte, perderte;
venga ya la dulce muerte,
venga el morir muy ligero,
que muero porque no muero.

Aquella vida de arriba
es la vida verdadera:
hasta que esta vida muera,
no se goza estando viva;
muerte, no seas esquiva;
vivo muriendo primero,
que muero porque no muero.

Vida, ¿qué puedo yo darle
a mi Dios que vive en mí,
si no es perderte a ti,
para mejor a El gozarle?
Quiero muriendo alcanzarle,
pues a El solo es al que quiero,
que muero porque no muero.

Estando ausente de ti,
¿qué vida puedo tener,
sino muerte padecer
la mayor que nunca vi?

Lástima tengo de mí,
por ser mi mal tan entero,
que muero porque no muero.


Santa Teresa de Jesús- España

quarta-feira, 25 de janeiro de 2012

CIFRAS LÍQUIDAS




CIFRAS LÍQUIDAS

Tens que saber que sempre consegui
encontrar na série de números o indicado.
Ainda estou averiguando o número ordinal
incluído naquela aritmética do tempo.

Não é porque comecei a gostar das cifras cíclicas,
chegando sem saber a uma idade desconhecida,
senão porque o grande perigo vagueia ali
onde nunca se escutam os sons.

As cifras estão em esferas incandescentes, impactam,
emitem gemidos prolongados em vez de chispas,
fazem trejeitos e despistam todos os alunos
que não fizeram bem os seus deveres.

Em consequência, tiram uma má nota,
efectivamente feia, que é também uma cifra,
ainda que a sua aparição parece ser algo inconveniente
na cadeia de cifras sussurradas que enchem o espaço.

Agora já não funciona o jogo com a desculpa lacrimogénea
por uma nota intrusa que, quer dizer, nunca vai repetir-se.
Então, quem é culpado da destruição das esferas
de onde saem as cifras líquidas?


Andrei Langa- Moldávia
Tradução ao português: Tania Alegria


*****

CIFRE LICHEFIATE

Trebuie să știi că mereu am intuit
cum să-l găsesc în șirul de numere pe cel indicat.
Și acum mai ghicesc numărul de ordine
aciuat în acea aritmetică a timpului.

Nu că ar fi început să îmi placă cifrele ciclice,
ajuns pe neașteptate la o vârstă necunoscută,
ci pentru că pericolul cel mare te paște de acolo
de unde niciodată nu se aud sunete.

Cifrele stau în boluri fierbinți, se ciocnesc între ele,
scot scâncete îndelungate în loc de scântei,
strâmbă din nas și duc în eroare pe unii învățăcei
care nu și-au făcut bine lecțiile pentru acasă.

În consecință, primesc o notă proastă,
efectivamente urâtă, care este și asta o cifră,
deși apariția numărului pare a fi total nepotrivită
în șirul de alte cifre fremătătoare ce umplu spațiul.

Acum nu mai trece faza cu scuza lacrimogenă
pentru o cifra intrusă care, cică, nu se va mai repeta.
Atunci cine se face vinovat de spargerea sferelor
din care se scurg cifrele lichefiate?


Andrei Langa- Republica Moldova



*****



CIFRAS LÍQUIDAS

Tienes que saber que siempre he logrado
encontrar en la serie de números el indicado.
Todavía estoy averiguando el número ordinal
incluido en aquella aritmética del tiempo.

No es porque empezaran a gustarme las cifras cíclicas,
llegando sin saber a una edad desconocida,
sino porque el gran peligro merodea desde allá
de donde nunca se escuchan los sonidos.

Las cifras están en esferas incandescentes, impactan,
emiten gemidos prolongados en vez de chispas,
hacen muecas y despistan a todos los alumnos
que no han hecho bien sus deberes.

En consecuencia, sacan una mala nota,
efectivamente fea, que es también una cifra,
aunque su aparición parece ser algo inconveniente
en la cadena de cifras susurradoras que llenan el espacio.

Ahora ya no funciona el juego con la excusa lacrimógena
por una nota intrusa que, es decir, nunca va a repetirse.
Entonces, ¿quién es culpable de la destrucción de las esferas
de donde salen las cifras líquidas?


Andrei Langa- Moldavia
Traducción al español: Andrei Langa

ESCRITURAS




ESCRITURAS

Nas escrituras do silencio...
As letras são as vozes dos madrigais,
Os verbos dançam com o sopro dos ventos.
Tingidas as sílabas são mansos trigais,
A palavra segue na tipografia do infinito...

Nas escrituras da ausência...
Os caracteres aparecem na aurora.
Lembram com exatidão os juramentos,
Os sacramentos e nas margens do destino
Confiscam a saudade na gravura das mãos.

Nas escrituras da solidão...
A serenidade nasce do balsamo do coração.
Quando a criação acompanha sinfonias,
No vão dos pensamentos nascem sussurros
Lentos passos das estórias de nostalgias.

Nas escrituras do nada...
Quando a madrugada liberta a profecia
O versículo da lua desvenda o tudo...
No painel das estrelas, riscos das confissões.
Na capa os sonhos, em um deslize ousado.
No final do livro a revelação, a voz da paixão.
O Amor enfim, na escritura glorifica.



Marli Franco- Brasil


*****

ESCRITURAS

En las escrituras de silencio...
Las letras son las voces de los madrigales,
Los verbos danzan con el soplo de los vientos,
Teñidas las sílabas son apacibles campos de trigo,
La palabra sigue a la tipografía de lo infinito...

En las escrituras de la ausencia
Los caracteres aparecen en la aurora,
Recuerdan con exactitud los juramentos
Los sacramentos en los márgenes del destino
Confiscan la nostalgia en la imagen de las manos.

En las escrituras de la soledad...
La serenidad nace del bálsamo del corazón.
Cuando la creación acompaña sinfonías,
En el vacío de los pensamientos nacen susurros.
Lentos pasos de historias de nostalgias.

En las escrituras de la nada...
Cuando la noche libera una profecía
El versículo de la luna revela el todo...
En la visión de estrellas, riesgos de confesiones,
En el umbral de los sueños, en un desliz osado.
Al final del libro de la revelación, la voz de la pasión.
El Amor al fin, en la escritura glorifica.





Marli Franco- Brasil

Traducción al español: Ana Muela Sopeña

ELEGIA




ELEGIA

Aprende
A não esperar por ti pois não te encontrarás

No instante de dizer sim ao destino
Incerta paraste emudecida
Ε os oceanos depois devagar te rodearam

A isso chamaste Orpheu Eurydice —
Incessante intensa lira vibrava ao lado
Do desfilar real dos teus dias
Nunca se distingue bem o vivido do não vivido
O encontro do fracasso —.
Quem se lembra do fino escorrer da areia na ampulheta
Quando se ergue o canto
Por isso a memória sequiosa quer vir à tona
Em procura da parte que não deste
No rouco instante da noite mais calada
Ou no secreto jardim à beira rio
Em Junho


Sophia de Mello- Portugal


*****


ELEGÍA

Aprende
A no esperar por ti pues no te encontrarás

En el instante de decir sí al destino
Incierta te detuviste enmudecida
y los océanos después sin prisa te rodearon

A eso llamaste Orfeo Eurídice-
Incesante intensa la lira vibraba al lado
Del desfilar real de tus días
Nunca se distingue bien lo vivido de lo no vivido
El encuentro del fracaso-
Quién se acuerda del fino escurrir de la arena en el reloj
Cuando se alza el canto
Por eso la memoria sedienta quiere venir a la superficie
En busca de la parte con la que no diste
En el ronco instante de la noche más callada
O en el secreto jardín a orillas del río
En junio


Sophia de Mello- Portugal
Traducción al español: Diana Bellessi

terça-feira, 24 de janeiro de 2012

CREPÚSCULO




CREPÚSCULO

Menzione d’onore. VI Premio Internazionale
Napoli Cultural Classic, 2001.


A Isabel Ortega Marques


Os fulgores rosáceos e violetas
do crepúsculo se vão desvanecendo
como costumam desvanecer-se
as esperanças quando estás longe de mim.

Cai a tarde
chega a escuridão
as sombras me fazem prisioneira
redemoinham à minha passagem
me aprisionam com suas fortes mãos
para reter-me e não me deixar ir
ao teu encontro.

Doce minha aguarda que a lua
nos presenteie um halo de luz
prata e mortiça
e dissipe as nuvens que a ocultam
atrás de grossos cortinados de nostalgia
aguarda que sairá para nós dois
pontual como cada vigília
então me soltarei da prisão
das sombras para desafiar o vazio
que nos separa
esse vazio cheio de fantasmas
seres estranhos
de hipogrifos que não me permitem
esquivá-lo com as suas mutáveis metamorfoses.

Doce minha espera que a lua
nos brinde o seu calor e passe
esta catalepsia minha.


Ruth Pérez Aguirre- México


Traduçao ao português: Tania Alegria


*****

CREPÚSCULO

Menzione d´onore. VI Premio Internazionale
Napoli Cultural Classic, 2001.



A Isabel Ortega Marques



Los fulgores rojizos y violetas
del crepúsculo se han desvanecido
como suelen desvanecerse
las esperanzas cuando estás lejos de mí

Cae la tarde
llega la oscuridad
las sombras hacen presa de mí
se arremolinan a mi paso
me aprisionan con sus fuertes manos
para retenerme y no dejarme ir
a tu encuentro

Dulce mía aguarda a que la luna
nos regale un halo de luz
plata y mortecina
y disipe las nubes que la ocultan
tras gruesos cortinajes de nostalgia
aguarda que saldrá para nosotros dos
puntual como cada vigilia
entonces me soltaré de la prisión
de las sombras para retar el vacío
que nos separa
ese vacío lleno de fantasmas
seres extraños
de hipogrifos que no me permiten
sortearlo con sus cambiantes metamorfosis

Dulce mía espera que la luna
nos brinde su calor y pase
esta catalepsia mía.


Ruth Pérez Aguirre- México

ESPECTROS




ESPECTROS

Espectros que velais, enquanto a custo
Adormeço um momento, e que, inclinados
Sobre os meus sonos curtos e cansados,
Me encheis as noites de agonia e susto!

De que me vale a mim ser puro e justo,
E entre combates sempre renovados
Disputar dia a dia à mão dos Fados
Uma parcela do saber augusto,

Se a minha alma há-de ver, sobre si fitos,
Sempre esses olhos trágicos, malditos!
Se até dormindo, com angústia imensa,

Bem os sinto verter sobre o meu leito,
Uma a uma verter sobre o meu peito
As lágrimas geladas da descrença!


Antero de Quental- Portugal


*****

ESPECTROS

¡Espectros que veláis cuando a disgusto
me adormezco un momento, y que inclinados
sobre mis sueños breves y cansados
llenáis las noches de terror adusto!

De qué me vale a mí ser puro y justo
y entre combates siempre renovados
disputar día a día de los Hados
una parcela del saber augusto,

si- mi alma habrá de ver sobre sí inscritos
siempre esos ojos trágicos, malditos,
¡si en un sueno de angustias desoladas

los siento yo verter sobre mi lecho,
una a una verter sobre mi pecho,
sus descreídas lágrimas heladas!





Antero de Quental- Portugal

Traducción al español: José Antonio Llardent

segunda-feira, 23 de janeiro de 2012

A IMPERFEIÇÃO DAS FLORES




A IMPERFEIÇÃO DAS FLORES

e de pronto
aprendi que tudo se repete
entre sombras de ruas imprecisas;
o inútil da culpa,
as vias da linguagem,
...........................os peixes em novembro.


Paloma Corrales- Espanha
Traduçao ao português: Ana Muela Sopeña


*****

LA IMPERFECCIÓN DE LAS FLORES

y de pronto
he aprendido que todo se repite
entre sombras de calles imprecisas;
lo inútil de la culpa,
los cauces del lenguaje,
...................................los peces en noviembre.





Paloma Corrales- España

O VAZIO






O VAZIO

Os meus sonhos são tão vazios
que cavalgo um vôo incorpóreo
para rogar a clemência das noites.

Entretanto chega a madrugada
sem ter alguém à minha espera.

Até a lua se ofusca para me arrastar
para um cenário de treva
mais longínquo do que a morte.

Cai gota a gota, uma chuva
que me desnuda a paixão com ais;
e o medo da inexistência perdura.

Tão tensa é a vertigem, que roço com os lábios
a beleza que se perde
na réplica da impalpável luz.








Fernando Sabido- Espanha


Tradução ao português: Fernando Oliveira


*****



EL VACÍO

En mis sueños siempre habita el vacío
que recorro en un vuelo ingrávido
por el olor a misericordia de las noches
Llego hasta el alba
y no tengo a nadie que me espere
hasta la luna se oculta para repudiarme
en un paisaje de sombras
más allá de la muerte.

Cae gota a gota una lluvia
que desnuda con lamentos mi alma
y sobrevive el miedo a la inexistencia
Se tensa el vértigo y rozo con los labios
la belleza al perderse
en la luz impalpable de la negación.


Fernando Sabido- España

domingo, 22 de janeiro de 2012

TREMOR




TREMOR



Fiquei sozinha
nesta noite de miragens,
¿que recanto do meu corpo não treme?

Ficou só o sendeiro
de pretéritos acovardados,
de amantes desconhecidos,
e em cada sulco se sela a minha boca
com tempos passivos e neutros
que afinal
sempre leva o rio.

Escrevo nos meus sonhos sem cordura,
mulher que não alcança o céu
nem o cume desta noite
cavalgada por pardais brancos
e tactos de espessura,
fumo que se desvanece enquanto me
reconheço
no contratempo
devorada pela loucura.

Aqui estão as engrenagens dos neurónios,
dendrites dissipadas entre vermelhos e azuis,
todas elas reminiscências impossíveis
que já não podem ser possuidas.

Aqui está o abstracto,
mulher de pele de inverno,
arranhando a superfície desvelada
da alma da chuva;
ela e a quimera de umas pisadas
que a maré dissipa.

Fiquei sozinha
ocupando teu lugar o outro fogo
que sai das minhas entranhas;
que recanto do meu corpo,
da minha alma, não treme
ao descobrir que no horizonte
está o meu leito cheio de palavras.





Montserrat Martínez- Espanha
Traduçao ao português: Tania Alegria


*****

TEMBLOR

Me he quedado sola
en esta noche de espejismos,
¿qué rincón de mi cuerpo no tiembla?

Quedó solo el sendero
de pretéritos acobardados,
de amantes desconocidos,
y en cada surco se sella mi boca
con tiempos pasivos y neutros
que al fin y al cabo
siempre se lleva el río.

Escribo en mis sueños sin cordura,
mujer que no alcanza el cielo
ni la cumbre de esta noche
cabalgada por gorriones blancos
y tactos de espesura,
humo que se desvanece mientras me reconozco
en el contratiempo
devorada por la locura.

Aquí están los engranajes de las neuronas,
dendritas disipadas entre rojos y azules,
todas ellas reminiscencias imposibles
que ya no pueden ser poseídas.

Aquí está lo abstracto,
mujer de piel de invierno,
arañando la superficie desvelada
del alma de la lluvia;
ella y la quimera de unas huellas
que la marea difumina.

Me quedé a solas
ocupando tu lugar el otro fuego
que sale de mis entrañas;
qué rincón de mi cuerpo,
de mi alma, no tiembla
al descubrir que en el horizonte
está mi lecho lleno de palabras.


Montserrat Martínez- España

VIERAM MUITOS...




VIERAM MUITOS

A massambala cresce a olhos nus.
Vieram muitos
à procura de pasto
traziam olhos rasos da poeira e da sede
e o gado perdido.
Vieram muitos
à promessa de pasto
de capim gordo
das tranqüilas águas do lago.
Vieram de mãos vazias
mas olhos de sede
e sandálias gastas
da procura de pasto.
Ficaram pouco tempo
mas todo o pasto se gastou na sede
enquanto a massambala crescia
a olhos nus.
Partiram com olhos rasos de pasto
limpos de poeira
levaram o gado gordo e as raparigas.


Ana Paula Tavares- Angola
(O lago da lua 1999)


*****

VINIERON MUCHOS...

La massambala crece a mirada desnuda.
Vinieron muchos
en búsqueda del pasto
traían ojos llenos de lágrimas por el polvo y la sed
y el ganado perdido.
Vinieron muchos
con la promesa de pasto
de césped gordo
de las tranquilas aguas del lago.
Vinieron de manos vacías
pero ojos de sed
y sandalias gastadas
en la búsqueda de pasto.
Se quedaron poco tiempo
pero todo el pasto se gastó en la sed
mientras la massambala crecía
a mirada desnuda.
Partieron con los ojos llenos de pasto
limpios de polvo
llevaron el ganado gordo y las muchachas.


Ana Paula Tavares
Traducción al español: Tania Alegria
El lago de la luna (1999)

sábado, 21 de janeiro de 2012

(TELEGRAMA AO VAZIO)






(TELEGRAMA AO VAZIO)

Aqui. Sente. Um homem.
Aqui se reconcentra. Aqui.
A sua muda dor. Um homem.
A sua falta de Deus. Aqui.
Que grita em silêncio.
O seu orgulho humilhado. Sente.
Um homem.
Inscrito no medo.

Aqui. Um homem. Vomita.
Contra as hélices corruptas. Aqui.
A sua consentida culpa.
Um homem.
A sua penitência proscrita.

Aqui. Se dessangra. Aqui.
Um homem. Um homem.
Se dessangra.
Um homem?
O seu amor em palavras.


Ritxi Póo- Espanha
"De coração e em consciência"
Traduçao ao português: Ana Muela Sopeña


*****

(TELEGRAMA AL VACÍO)

Aquí. Siente. Un hombre.
Aquí se reconcentra. Aquí.
Su mudo dolor. Un hombre.
Su falta de Dios. Aquí.
Que grita en silencio.
Su orgullo humillado. Siente.
Un hombre.
Inscrito en el miedo.

Aquí. Un hombre. Vomita.
Contra las hélices corruptas. Aquí.
Su consentida culpa.
Un hombre.
Su penitencia proscrita.

Aquí. Se desangra. Aquí.
Un hombre. Un hombre.
Se desangra.
¿Un hombre?
Su amor en palabras.


Ritxi Póo- España
Del poemario "De corazón y a conciencia"

sexta-feira, 20 de janeiro de 2012

POEMA A BOCA FECHADA






POEMA A BOCA FECHADA

Não direi:
Que o silêncio me sufoca- e amordaça.
Calado estou, calado ficarei,
Pois que a língua que falo é doutra raça.

Palavras consumidas se acumulam,
Se represam, cisterna de águas mortas,
Ácidas mágoas em limos transformadas,
Vasa de fundo em que há raízes tortas.

Não direi:
Que nem sequer o esforço de as dizer merecem,
Palavras que não digam quanto sei
Neste retiro em que me não conhecem.

Nem só lodos se arrastam, nem só lamas,
Nem só animais boiam, mortos, medos,
Túrgidos frutos em cachos se entrelaçam
No negro poço de onde sobem dedos.

Só direi,
Crispadamente recolhido e mudo,
Que quem se cala quanto me calei
Não poderá morrer sem dizer tudo.


José Saramago- Portugal


*****

POEMA EN BOCA CERRADA

No diré:
que el silencio me sofoca y amordaza.
Callado estoy, callado quedaré,
porque la lengua que hablo es de otra raza.

Palabras consumidas se acumulan,
se remansan, cisterna de aguas muertas,
agrias penas en limos transformadas,
raíces retorcidas en el fango.

No diré:
que no merecen ni el esfuerzo de decirlas,
palabras que no digan cuanto sé
en un retiro donde nadie me conoce.

No sólo barro arrastran, no sólo lamas,
animales que flotan, muerte, miedos,
túrgidos frutos en ramos se entrelazan
en el oscuro pozo de donde suben dedos.

Sólo diré,
crispadamente recogido y mudo,
que quien se calla cuánto me callé
no se podrá morir sin decir todo.








José Saramago- Portugal


Traducción al español: Ángel Campos Pámpano

COISA AMAR




COISA AMAR

Contar-te longamente as perigosas
coisas do mar. Contar-te o amor ardente
e as ilhas que só há no verbo amar.
Contar-te longamente longamente.

Amor ardente. Amor ardente. E mar.
Contar-te longamente as misteriosas
maravilhas do verbo navegar.
O mar, amar: as coisas perigosas.

Contar-te longamente que já foi
num tempo doce coisa amar. E mar.
Contar-te longamente como doi

desembarcar nas ilhas misteriosas.
Contar-te o mar ardente e o verbo amar.
E longamente as coisas perigosas.


Manuel Alegre- Portugal





*****


COSA AMAR

Contarte largamente peligrosas
cosas del mar. Contarte amor ardiente
e islas que sólo hay en verbo amar.
Contarte largamente largamente.

Amor ardiente. Amor ardiente. Y mar.
Contarte largamente misteriosas
maravillas del verbo navegar.
El mar, amar: las cosas peligrosas.

Contarte largamente que ya ha sido
en tiempos dulce cosa amar. Y mar.
Contarte largamente que ha dolido

arribar a las islas misteriosas.
Contarte el mar ardiente y el verbo amar.
Y largamente cosas peligrosas.





Manuel Alegre- Portugal

Traducción al español: Tania Alegria

quinta-feira, 19 de janeiro de 2012

DISSOLVIDA NOS ESPELHOS




DISSOLVIDA NOS ESPELHOS

Não sou nada,
somente sou um ritmo, um verbo atávico...
Não sou ninguém,
eu perfuro a visão
com a pele das linhas interiores.
Nunca habito na luz,
para que o sonho venha e não me invada.

Não sou tudo,
mas existo no todo, diluída.
Não sou alguém
meu corpo está vazio nalgum espaço.
Nunca habito na sombra,
para que esses espectros não me encontrem.

Sou tudo,
diluída no espelho do relâmpago.
Sou alguém
ao menos isso dizem meus papéis.
Sempre habito na luz,
apesar de que às vezes, me esqueço na cegueira.

Sou nada,
participo nos mundos de teatro.
Sou ninguém,
como esses animais enigmáticos.
Sempre habito na sombra,
mais além dos limites do visível.



Ana Muela Sopeña- Espanha
Tradução ao português: Tania Alegria





*****

DISUELTA EN LOS ESPEJOS

No soy nada,
tan sólo soy un ritmo, un verbo atávico...
No soy nadie,
perforo la visión
con la piel de mis líneas interiores.
Nunca habito en la luz,
para que el sueño venga y no me invada.

No soy todo,
pero existo en el todo, diluida.
No soy alguien,
mi cuerpo está vacío en el espacio.
Nunca habito en la sombra,
para que los espectros no me encuentren.

Soy todo,
disuelta en los espejos del relámpago.
Soy alguien,
al menos eso dicen mis papeles.
Siempre habito en la luz,
aunque a veces me olvide, en la ceguera.

Soy nada,
participo en los mundos de teatro.
Soy nadie,
como los animales enigmáticos.
Siempre habito en la sombra,
más allá de los límites visibles.


Ana Muela Sopeña- España

quarta-feira, 18 de janeiro de 2012

NO OCASO DOS ANOS





NO OCASO DOS ANOS

Ele olha pela janela embaciada
com a pele lívida de frio.

Ela, sentada na poltrona azul,
acariaia o gato que dormita no seu regaço.

Ele em silencio deixa voar os seus olhos
sobre a folhagem do jacarandá
que lá fora balança furioso.

Ela aferra as suas pupilas nas costas do homem
que já com paixões dispersas e idosas, nada provoca.

Ele se funde entre o calor da casa
e a humidade do chuvisco que cai no jardim.

Ela sente-se submergida entre a penumbra e os sonhos.
Esses que a tornam translúcida e perfeita.

Ele despega-se da vidraça
e com o olhar vago e ausente
arrasta o seu corpo outonal e vazio.

Ela sorri para ele em tempo presente
e pensa-o em pretéritas horas.

----------

Os anos desgastaram as suas noites
e escureceram os seus dias.
Agora só se olham como espelhos sem memórias,
comunicam-se com códigos envelhecidos,
desvanecem-se em silêncios nus e incertos.

A rotina da vida
transformou-os em corpos sem histórias
com as pálpebras cansadas,
metálicos e ferrugentos.


Elisa Golott- Chile
Tradução ao português: Tania Alegria


*****

EN EL OCASO DE LOS AÑOS

Él mira por la ventana empañada
con la piel lívida de frío.

Ella, sentada en la poltrona azul,
acaricia al gato que dormita en su regazo.

Él en silencio deja volar sus ojos
por sobre el follaje del jacarandá
que afuera se mece furioso.

Ella aferra sus pupilas en la espalda del hombre
que ya con pasiones dispersas y añosas, nada provoca.

Él se fusiona entre el calor de la casa
y la humedad de la llovizna que cae en el jardín.

Ella se siente sumergida entre la penumbra y los sueños.
Esos que la hacen traslúcida y perfecta.

Él se despega del cristal
y con la mirada vaga y ausente
arrastra su cuerpo otoñal y vacío.

Ella le sonríe en tiempo presente
y lo piensa en pretéritas horas.

----------

Los años han desgastado sus noches
y han oscurecido sus días.
Ahora sólo se miran como espejos sin memorias,
se comunican con códigos añejos,
se desvanecen en silencios desnudos e inciertos.

La rutina de la vida
los transformó en cuerpos sin historias
con los párpados cansados,
metálicos y herrumbrosos.


Elisa Golott- Chile

terça-feira, 17 de janeiro de 2012

EROSÃO - XXXII




EROSÃO

XXXII

Rebentam-se os cabos nesse cais
de inquietudes de mar que lhes salpica o dorso
no pigmento dos arco-íris com o seu doce olhar

Se existisse o mutismo
que levanta o vapor no verão
quando a geografia da costa
a braçadas borrascosas
distorce as formas da praia

O horizonte não conduz a nada

mas aí está – atenuando o futuro –
com seus traços incertos
e seus malabarismos irremissivelmente sujos.



Marina Centeno- México

Tradução ao português: Tania Alegria





*****

EROSIÓN

XXXII

Se revientan los cabos en el muelle
de inquietudes de mar que les salpica el torso
en el pigmento de los arcoíris con su dulce mirada

Si existiera el mutismo
que levanta el vapor en el verano
cuando la geografía de la costa
a brazas huracanadas
distorsiona las formas de la playa

El horizonte no conduce a nada

pero ahí está -atenuando el futuro-
con sus trazos inciertos
y sus malabares imperdonablemente sucios


Marina Centeno- México

segunda-feira, 16 de janeiro de 2012

OS MEUS CABELOS




OS MEUS CABELOS

Como tu, amo meus cabelos
pois eles são domados pelo
deus do vento do oeste
e sulcam o ar com danças
extravagantes, como
loucos derviches.

Cabelos molhados, caindo
com ritmo sensual,
jogando gotas de prazer
sobre as costas nuas.

Esses cabelos que tu
enrolas nos dedos
quando, ao aparecer
o deus do amor,
o teu corpo treme
e, assim, me fazes
a tua deusa...


Lully Ferrario- Brasil


*****

MIS CABELLOS

Como tú, amo mis cabellos
porque ellos son domados
por el dios del viento del oeste
y surcan el aire con danzas
extravagantes, como
locos derviches.

Cabellos mojados, cayendo
con ritmo sensual,
jugando con gotas de placer
sobre la espalda desnuda.

Esos cabellos que tú
enredas en los dedos
cuando, al aparecer
el dios del amor,
tu cuerpo tiembla
y, así, me haces
tu diosa.


Lully Ferrario- Brasil
Traducción al español: Ana Muela Sopeña

CEGOS EM DIRECÇÃO À LUZ




CEGOS EM DIRECÇÃO À LUZ

A mulher sem terra tem debaixo das unhas terra de outras latitudes.

Pela manhã, com sua pá às costas
abre um olho na rocha para atravessar as íris
do sucedâneo da noite.

Cava com afinco, fende o azul na chuva,
e quando as pupilas se encarnam
vencem-se os paralelismos nas sondas versais.

Um prego ardendo no olho que olha,
olho que vê desde o seu cristalino lunar.

E haverá pombas brancas
entre as ondas do mar de neve,
cegos que correm em direcção à luz.


Montserrat Martínez- Espanha

Traduçao ao português: Tania Alegria





*****

CIEGOS HACIA LA LUZ

La mujer sin tierra tiene bajo sus uñas tierra de otras latitudes.

Por la mañana, con su pala a cuestas
abre un ojo en la roca para atravesar los iris
del sucedáneo de la noche.

Cava con ahínco, hiende el azul en la lluvia,
y cuando las pupilas se encarnan
se vencen los paralelismos en las sondas versales.

Un clavo ardiendo en el ojo que mira,
ojo que te ve desde su cristalino lunar.

Y habrá palomas blancas
entre las olas del mar de nieve,
ciegos que corren hacia la luz.


Montserrat Martínez- España
(Ío)

sábado, 14 de janeiro de 2012

SALTA A NOITE




SALTA A NOITE

Salta a noite
Nos olhos do Tejo.
........................................Lisboa dorme.
Doem-me as sombras.

As luzes das pedras
Respiram o selo de ninguém.
Presença vice
Sob uma alma de estátuas.

O olhar confunde-se
Com as vozes.

........................................Lisboa descansa
Como um barco de cristal.

Escapa do tempo; navega
Nas asas do sonho.

Há gritos
Que não voltam, fogem.
Apenas o eco da noite
Os permite regressar.

Tudo está encerrado
Neste cofre de pedra e mar
Ao alcance da mão.


Faustino Lobato- Espanha
Do poemario: Tem Lisboa sons de agosto.
Traduçao ao português: María Antonia Piris


*****

SALTA LA NOCHE

Salta la noche
en los ojos del Tajo.
........................................Lisboa duerme.

Me duelen las sombras.

Las luces de las piedras
respiran el sello de nadie.
Presencia viva
bajo un alma de estatuas.

La mirada se confunde
con las voces.
........................................Lisboa descansa
como un barco de cristal.

Escapa del tiempo; navega
en las alas del sueño.

Hay gritos
que no vuelven, huyen.
Sólo el eco de la noche
les permite regresar.

Todo está encerrado
en este cofre de piedra y mar
al alcance de la mano.


Faustino Lobato- España

Del poemario: Tiene Lisboa sonidos de agosto

QUERO ESCREVER O BORRÃO VERMELHO DE SANGUE




QUERO ESCREVER O BORRÃO VERMELHO DE SANGUE

Quero escrever o borrão vermelho de sangue
com as gotas e coágulos pingando
de dentro para dentro.
Quero escrever amarelo-ouro
com raios de translucidez.
Que não me entendam
pouco-se-me-dá.
Nada tenho a perder.
Jogo tudo na violência
que sempre me povoou,
o grito áspero e agudo e prolongado,
o grito que eu,
por falso respeito humano,
não dei.
Mas aqui vai o meu berro
me rasgando as profundas entranhas
de onde brota o estertor ambicionado.
Quero abarcar o mundo
com o terremoto causado pelo grito.
O clímax de minha vida será a morte.
Quero escrever noções
sem o uso abusivo da palavra.
Só me resta ficar nua:
nada tenho mais a perder.


Clarice Lispector- Brasil





*****

QUIERO ESCRIBIR EL BORRÓN ROJO DE SANGRE

Quiero escribir el borrón rojo de sangre
con las gotas y coágulos goteando
de dentro hacia dentro.
Quiero escribir amarillo-oro
con rayos de translucidez.
Que no me entiendan
qué más me da.
Nada tengo que perder.
Juego todo en la violencia
que siempre me habitó,
el grito áspero y agudo y prolongado,
el grito que yo,
por falso respeto humano,
no di.
Pero aquí va mi bramido
rasgándome las profundas entrañas
de donde brota el estertor que ambiciono.
Quiero abarcar el mundo
con el terremoto causado por el grito.
El clímax de mi vida será la muerte.
Quiero escribir nociones
sin el uso abusivo de la palabra.
Sólo me falta quedarme desnuda:
nada tengo que perder.



Clarice Lispector- Brasil

Traducción al español: Ana Muela Sopeña

sexta-feira, 13 de janeiro de 2012

OS SINOS DÃO TUA LEMBRANÇA EM PONTO




OS SINOS DÃO TUA LEMBRANÇA EM PONTO

Os sinos dão tua lembrança em ponto.
Lá fora estão passeando as duas da manhã.
Nada pôde Dezembro contra o semestre teu.
Nada o sol silencioso contra a tua sombra falada.
Desde o fundo de tudo
o que tenho,
me faltas.
Dão tua lembrança em ponto as badaladas.
Lá fora estão passeando,
de uma
em uma
as duas
da manhã.





César Calvo- Peru

Traduçao ao português: Tania Alegria





*****

DAN LAS CAMPANAS TU RECUERDO EN PUNTO

Dan las campanas tu recuerdo en punto.
Afuera se pasean las dos de la mañana.
Nada pudo diciembre contra el semestre tuyo.
Nada el sol silencioso contra tu sombra hablada.
Desde el fondo de todo
lo que tengo,
me faltas.
Dan tu recuerdo en punto las campanas.
Y afuera se pasean,
de una
en una,
las dos
de la mañana.





César Calvo- Perú

quinta-feira, 12 de janeiro de 2012

À DERIVA




À DERIVA

De que serve chamar com nome próprio às
coisas que hoje caminham ao meu lado,
se desfolho os trajectos e essa dúvida
se mantém devorando os meus resquícios.

Eu conheço a conquista,
a débil concessão que dou ao ego
para alcançar o pão -que não é nosso-
e converter a água em miragem.

Cair sem asas foi tão somente um desvio
-sabem-no os heróis-
não basta negociar a morte e seus telhados
ou cancelar o pranto e os tremores
brincando de suster a ventania
quando triunfa a lei do mais forte.

De que serve chamar com nome próprio à
insana pulcritude da mentira
se, ao desvendar meu rosto, desvanece
a obscena algaravia de um fracasso.

Eu conheço a derrota
a solidão ingénua dos instintos
incontinente e vil como este sangue
que se derrama à borda da ferida.





Leonel Licea- Cuba

Traduçao ao português: Tania Alegria





*****

A LA DERIVA

De qué sirve llamar con nombre propio a
las cosas que hoy caminan a mi lado,
si deshojo las vías y la duda
se queda devorando mis resquicios.

Conozco la conquista,
la débil concesión que doy al ego
para alcanzar el pan – que ya no es nuestro –
y convertir en agua el espejismo.

Caer sin alas fue tan sólo un diversivo
– lo saben bien los héroes -
no basta negociar la muerte y sus cobijas
o cancelar el llanto y los temblores
jugando a sostener el viento
cuando triunfa la ley del más fuerte.

De qué sirve llamar con nombre propio a
la insana pulcritud de una mentira
si, al desnudar mi rostro, desvanece
la obscena algarabía de un derrumbe.

Conozco la derrota,
la soledad ingenua del instinto
incontinente y vil como la sangre
que me derrama al borde de la herida.


Leonel Licea- Cuba

quarta-feira, 11 de janeiro de 2012

NAS NOITES DE TODOS OS TEMPOS






NAS NOITES DE TODOS OS TEMPOS

Escrevi muitas noites, muitas mais que as que tu compreendes,
porque vivi à margem da tua cronologia,
sou nascido num tempo que agora desconheço
quando todos meus sonhos eram parte de ti,
nesse tempo as manhãs enchiam-se de ti sem que o soubesses
e observava esses rostos de virgens encobertas pela anónima brisa do deserto,
mercadores de terras mais distantes, sacudindo a poeira do caminho,
magotes de crianças entre aqueles que foste
quando inclusive os deuses nos amavam
e foi talvez ali que te pensei gerada para que recorresses os momentos,
horas, anos, centúrias e estivesses comigo
mas tu eras a memória que arranhava uma recordação que ainda não era.

Viajei deixando atrás mais vidas que as que havia desejado
e tive tantas mãos nas minhas mãos
que me apena pensá-las porque também amavam
mas não eram as tuas.
Acreditei reter-te nos meus braços quando o entardecer
enchia-se de sangue e um império morria às minhas costas.
Eu que sobrevivi ao seu desastre
e que vi labaredas em cidades eternas
quando tudo chorava e eu ria porque ainda não chegara o teu tempo,
que dormi com os olhos entreabertos temendo ver a dor caso os fechasse
não consegui contar as horas que vivi
sem ti e em ti pensava.

Mas é chegado o tempo com as noites que fazem desdenhar todos os tempos
e eu não posso narrar-te, não não posso,
vir agora dizer-te tudo o que sucedeu antes de ti.
E escrevi tantas coisas que jazem extraviadas entre as ruinas de todos os lugares,
que não posso encontrá-las ainda que queira dar-te
para que conhecesses tudo o que conheci,
aquilo em que pensei e como fui,
porque nada me resta senão tu,
em milenios de espera
só quando tu estás tudo me volta
e me dirige a ti como a um íman, como a uma doce química
que me decide a amar-te e a renunciar a todas as idades já vividas
e que possa viver depois de ti.


Julián Borao- Espanha
Traduçao ao português: Tania Alegria


*****

EN LAS NOCHES DE TODOS LOS TIEMPOS

Yo he escrito muchas noches, muchas más de las que tú comprendes,
porque he vivido al margen de tu cronología,
he nacido en un tiempo que ahora desconozco
cuando todos mis sueños eran parte de ti,
las mañanas de entonces se poblaban de ti sin tú saberlo
y observaba los rostros de vírgenes veladas por la anónima brisa del desierto,
mercaderes de tierras alejadas sacudiéndose el polvo del camino,
oleadas de niños de entre los que tú fueras
cuando incluso los dioses nos amaban
y fue quizás allí que pensé te engendraran para que recorrieras los momentos,
las horas, los años, las centurias y estuvieras conmigo.
Pero tú eras memoria que arañaba un recuerdo que aún no era.

He viajado dejando atrás más vidas de las que deseara
y he tenido en mis manos tantas manos
que me angustia pensarlas porque amaban también
mas no eran tuyas.
He creído tenerte entre mis brazos cuando el atardecer
se llenaba de sangre y un imperio moría a mis espaldas.
Yo que he sobrevivido a su desastre
y que he visto las llamas en ciudades eternas
cuando todo lloraba y yo reía porque no era aún tu tiempo,
que he dormido con los ojos abiertos temiendo ver dolor si los cerraba,
no he podido contar todas las horas que he vivido sin ti y que te he pensado.

Pero ha llegado el tiempo con las noches que me hacen desdeñar todos los tiempos
mas no puedo narrarte no, no puedo,
no puedo ahora decirte todo lo que ha pasado antes de ti.
Y he escrito tantas cosas que yacen extraviadas en las ruinas de todos los lugares,
que no puedo encontrarlas aunque quisiera dártelas
para que conocieras lo que yo he conocido, todo lo que he pensado, cómo he sido,
porque nada me queda salvo tú,
tras milenios de espera
solo cuando tú estás todo me vuelve
y me dirige a ti como un imán, como una dulce química
que me decide a amarte y a renunciar a todas las edades que he vivido
y que pueda vivir después de ti.


Julián Borao- España